Ανακοίνωση για τη μεγαλειώδη ήττα του κινήματος

Μια ανακοίνωση αριστερής οργάνωσης – που δεν βγήκε ποτέ…

Η Κυριακή 12/2/2012 σηματοδοτεί τη μεγαλύτερη ίσως ήττα του κινήματος στη μεταπολιτευτική αν όχι μετεμφυλιακή Ελλάδα. Παρά την πολύωρη και επίμονη κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων λαού, τόσο στην Αθήνα όσο και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας, που αψήφησαν όχι μόνο το κρύο αλλά και την αστυνομική καταστολή, με τα χημικά, τα γκλομπς, τις μηχανές να πέφτουν πάνω σε διαδηλωτές, τις δεκάδες αν όχι εκατοντάδες συλλήψεις, συμπεριλαμβανομένων των προληπτικών, παρά τις εκτεταμένες συγκρούσεις με την αστυνομία, μια σημαντικής μερίδας των διαδηλωτών – στην οποία δε συμμετείχαμε –, παρά τους εκτεταμένους εμπρησμούς που καλώς ή κακώς συνοδεύουν συνήθως τέτοιες μεγάλες και άγριες διαδηλώσεις, σε τέτοιες στιγμές κοινωνικού πολέμου, και που δεν προέρχονται από προβοκάτορες αλλά από περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας ή από ανθρώπους που η αντισυστημική τους ιδεολογία έχει φτάσει στα όρια του μηδενισμού και του χάους, παρά όλα αυτά που συνέβησαν, η νέα δανειακή σύμβαση ψηφίστηκε.
Το αστικό μπλοκ εξουσίας κατάφερε για άλλη μια φορά να νικήσει, χωρίς ιδιαίτερες «απώλειες», πέραν αυτών που γνωρίζαμε ήδη πριν τις κινητοποιήσεις της Κυριακής, κάνοντας τον Πρόεδρο της Βουλής να χαμογελά ειρωνικά όταν ανακοίνωνε το αποτέλεσμα, μιλώντας για ευρεία πλειοψηφία.
Ακόμα και όσοι από τα τρία κόμματα της κυβέρνησης καταψήφισαν ή απείχαν, το έκαναν περισσότερο υπό των φόβο επικείμενων εκλογών, ή υπό τον φόβο της οργής του απλού κόσμου στις επαρχίες τους, παρά υπό το φόβο της κινητοποίησης στην Αθήνα. Εξάλλου αργά ή γρήγορα θα παίξουν το ρόλο της εφεδρείας του συστήματος.
Η κυβέρνηση και η αστυνομία κατάφεραν να αντιμετωπίσουν μια από τις μεγαλύτερες και δυναμικότερες διαδηλώσεις των τελευταίων δεκαετιών, χωρίς να υπάρξει νεκρός ή ούτε καν πολύ σοβαρά τραυματίας, και χωρίς να προβούν σε τόσο μαζικές συλλήψεις όσο σε άλλες πολύ μικρότερες και λιγότερο σημαντικές διαδηλώσεις.

Η νέα δανειακή σύμβαση θα εξαθλιώσει μεγάλα τμήματα των εργαζομένων και θα δεσμεύσει τον ελληνικό λαό σε καθεστώς δουλείας για μία ή και περισσότερες δεκαετίες.

Η επόμενη μέρα, δεν είναι μέρα πανηγυρισμών για τη «μεγαλειώδη πάλη του λαού», αλλά μέρα περισυλλογής για τα λάθη που οδήγησαν στη ήττα. Η επόμενη μέρα δεν είναι μέρα προσμονής της διαφαινόμενης εκλογικής ανόδου της αριστεράς (μικρής ή μεγάλης κατά περίπτωση), η οποία έτσι κι αλλιώς δε θα είναι ικανή, λόγω και της πολυδιάσπασής της, να φέρει την κατάκτηση της εξουσίας – και πολύ λιγότερο μιας λαϊκής ή εργατικής εξουσίας – και η οποία έτσι κι αλλιώς θα επισκιαστεί από την εκρηκτική, εκλογική και όχι μόνο, άνοδο του νέο-ναζισμού. Η επόμενη μέρα είναι μέρα αυτοκριτικής.

Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας για μια ακόμα ήττα, τη μεγαλύτερη που έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας για το γεγονός ότι δεν καταφέραμε τις χτεσινές κινητοποιήσεις να τις κάνουμε νωρίτερα ώστε να αυξήσουμε τις πιθανότητες να μην περάσει η νέα δανειακή σύμβαση.
Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας γιατί δεν έχουμε μάθει να συγκρουόμαστε στο δρόμο, γιατί δεν έχουμε μάθει και δεν τολμάμε να ρισκάρουμε τίποτα παραπάνω από αυτό που ρισκάρει ο οποιοσδήποτε «αγανακτισμένος» διαδηλωτής, αυτός με την ελληνική σημαία, η γιαγιά με το μπαστούνι, η κυρία με το γούνινο παλτό, ο ρατσιστής που έβριζε τους μετανάστες μικροπωλητές, ή ακόμα και ο «ομορφάντρας» σουβλατζής που πούλαγε «βρώμικο» στο πλήθος. Δηλαδή δεν τολμάμε να ρισκάρουμε τίποτα παραπάνω από το να εισπνεύσουμε χημικά και σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις να φάμε λίγο ξύλο ή να προσαχθούμε.
Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας γιατί δεν έχουμε την ικανότητα ή και τη βούληση σε επίπεδο τακτικής να σχεδιάσουμε και να εκτελέσουμε εκείνες τις ενέργειες που θα αποδώσουν κάτι παραπάνω από την αντανακλαστική ρουτίνα απεργία-διαδήλωση-πανό-προκήρυξη-συνθήματα.
Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας γιατί δεν έχουμε την ικανότητα ή και τη βούληση να καταστρώσουμε στρατηγικό σχέδιο κατάληψης της εξουσίας, εκλογικό ή άλλο, όχι για να γίνουμε εξουσιαστές στη θέση των εξουσιαστών, και χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, αλλά για να ανατρέψουμε την υπάρχουσα εξουσία, και να μπορέσουμε εμείς και ο υπόλοιπος λαός να επιβιώσουμε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας γιατί δεν τολμάμε να κάνουμε τίποτα επικίνδυνο που να τρομοκρατήσει τους αντιπάλους μας, και γι’ αυτό δεν ασχολούνται ιδιαίτερα ώστε να μας καταστείλουν, (και γι’ αυτό δεν έχουμε συνήθως σχεδόν καθόλου συλληφθέντες και τραυματίες, και δεν έχουμε ποτέ νεκρούς και μακροχρόνια πολιτικούς κρατούμενους, όπως έχει η Αριστερά σε δεκάδες άλλες χώρες του πλανήτη).
Ως οργάνωση της αριστεράς αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας γιατί δεν έχουμε την ικανότητα να εκτρέψουμε την λαϊκή οργή, πίεση και βία προς μια θετική επαναστατική κατεύθυνση, αφήνοντας να ξεσπά ως αντικοινωνική βία, ως ανεξέλεγκτοι εμπρησμοί, όχι μόνο τραπεζών, αλλά και ιστορικών κτιρίων. Να ξεσπά καθημερινά ως χουλιγκανισμός, ρατσιστική βία, σχολική ή ενδοοικογενειακή βία, αντί να ξεσπάσει εναντίον εκείνων που καταστρέφουν τις ζωές μας.

Αναλαμβάνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας. Υποσχόμαστε να αρχίσουμε να μελετάμε και να διδασκόμαστε από τα λάθη μας.

Ο αγώνας συνεχίζεται…